Het iconische T-shirt.
Het iconische T-shirt – we bedoelen de vierkante oervorm met hoge ronde hals – is weer helemaal terug! Hoe normaler hoe beter. Want no-nonsens mode is momenteel echt hip. Zou het komen door de abnormale tijd waarin we leven? Hoe dan ook, T-shirts zijn zeer gewild. Van Fos Fashion (24,95) van linnen en een beetje katoen in frisse basiskleuren. Van NIKKIE omdat ze zo fantastisch stretchen (nu met 50% korting). Van Lacoste vanwege de klassieke uitstraling en fijne pasvorm (ook met iets langere mouwtjes voor armen die dat fijner vinden). Of van Sustain, Walldog of Katherina Loretta (met een bijzondere opdruk).
Maar even terug naar dat T-shirt. Die hoofdletter T is geen Toeval: het refereert aan de vorm van het kledingstuk. De mouwen staan bijna haaks op de body, althans: zo zag de eerste-variant eruit. Later ontdekte men dat je de hoek beter iets schuiner kunt maken, want wie gaat er nu wijd-arms door het leven?
Tot het einde van de 19e eeuw had mannenondergoed de vorm van een onesie. Een rompertje. Google schrijft, dat mannen hun onder-onesie in tweeën knipten om de bovenkant beter in de broek te kunnen stoppen, ter bescherming tegen de kou. Dat snap ik niet helemaal. Als je je onderpakkie uit 1 stuk doormidden knipt, piept het bovendeel toch juist sneller je broek uit? Dat is nou precies waarom ik zo dol ben op de bodysuit van SPANX. Niks geen blote rug. Alles blijft heerlijk zitten. Het zou natuurlijk ook gewoon zo kunnen zijn dat mannen, na een dag hard werken gewoon geen zin hadden het hele pakkie in de was te doen. Dus hup de schaar erin, onderbroek met rem- en andere sporen in een sopje, bovenkant gaat nog wel een paar dagen mee. Afhankelijk van het beroep en het hygiënisch besef van de man in kwestie kan het zijn dat deze theorie andersom toegepast werd. Zou kunnen toch?
In 1950 kreeg het witte T-shirt serieus sex-appeal. Dankzij Marlon Brando, die in de cultfilm ‘A streetcar named desire’ met zijn gespierde torso in een lekker strak shirtje alle dames deed zwijmelen. James Dean deed dat in 1955 nog eens dunnetjes over in de klassieker ‘Rebel without a cause’.
Het T-shirt wordt ook vaak ingezet om een boodschap over te brengen. Dat hoeven niet altijd hoogdravende boodschappen te zijn: het feit dat je ergens geweest bent is soms al genoeg om op een T-shirt te printen, maar er kan ook bewustwording mee gecreëerd worden. Het shirt dat ik draag op de foto zegt duur te zijn. Maar dat is juist niet zo (25,-) En daarmee zeg ik, dat er in mijn winkel voor iedere portemonnee iets te vinden is.
Maar George Michael’s beroemde ‘Choose Life’T-shirt was destijds een schreeuw om aandacht voor de Engelse zelfmoord- en drugsproblematiek in de tachtiger jaren. Echt een statement dus. Een recenter voorbeeld is van Dior die tijdens de Paris Fashion Week een wit T-shirt met de opdruk ‘We should all be feminists’ lieten zien. Opeens was het niet zuur of zeurderig maar juist hot en cool om feminist te zijn.
Maar nu wil jij natuurlijk weten hoe zo’n shirt te stylen. Gaan we je vertellen in de winkel. Want helaas zijn de woorden voor dit stukje op.
Het iconische T-shirt – we bedoelen de vierkante oervorm met hoge ronde hals – is weer helemaal terug! Hoe normaler hoe beter. Want no-nonsens mode is momenteel echt hip. Zou het komen door de abnormale tijd waarin we leven? Hoe dan ook, T-shirts zijn zeer gewild. Van Fos Fashion (24,95) van linnen en een beetje katoen in frisse basiskleuren. Van NIKKIE omdat ze zo fantastisch stretchen (nu met 50% korting). Van Lacoste vanwege de klassieke uitstraling en fijne pasvorm (ook met iets langere mouwtjes voor armen die dat fijner vinden). Of van Sustain, Walldog of Katherina Loretta (met een bijzondere opdruk).
Maar even terug naar dat T-shirt. Die hoofdletter T is geen Toeval: het refereert aan de vorm van het kledingstuk. De mouwen staan bijna haaks op de body, althans: zo zag de eerste-variant eruit. Later ontdekte men dat je de hoek beter iets schuiner kunt maken, want wie gaat er nu wijd-arms door het leven?
Tot het einde van de 19e eeuw had mannenondergoed de vorm van een onesie. Een rompertje. Google schrijft, dat mannen hun onder-onesie in tweeën knipten om de bovenkant beter in de broek te kunnen stoppen, ter bescherming tegen de kou. Dat snap ik niet helemaal. Als je je onderpakkie uit 1 stuk doormidden knipt, piept het bovendeel toch juist sneller je broek uit? Dat is nou precies waarom ik zo dol ben op de bodysuit van SPANX. Niks geen blote rug. Alles blijft heerlijk zitten. Het zou natuurlijk ook gewoon zo kunnen zijn dat mannen, na een dag hard werken gewoon geen zin hadden het hele pakkie in de was te doen. Dus hup de schaar erin, onderbroek met rem- en andere sporen in een sopje, bovenkant gaat nog wel een paar dagen mee. Afhankelijk van het beroep en het hygiënisch besef van de man in kwestie kan het zijn dat deze theorie andersom toegepast werd. Zou kunnen toch?
In 1950 kreeg het witte T-shirt serieus sex-appeal. Dankzij Marlon Brando, die in de cultfilm ‘A streetcar named desire’ met zijn gespierde torso in een lekker strak shirtje alle dames deed zwijmelen. James Dean deed dat in 1955 nog eens dunnetjes over in de klassieker ‘Rebel without a cause’.
Het T-shirt wordt ook vaak ingezet om een boodschap over te brengen. Dat hoeven niet altijd hoogdravende boodschappen te zijn: het feit dat je ergens geweest bent is soms al genoeg om op een T-shirt te printen, maar er kan ook bewustwording mee gecreëerd worden. Het shirt dat ik draag op de foto zegt duur te zijn. Maar dat is juist niet zo (25,-) En daarmee zeg ik, dat er in mijn winkel voor iedere portemonnee iets te vinden is.
Maar George Michael’s beroemde ‘Choose Life’T-shirt was destijds een schreeuw om aandacht voor de Engelse zelfmoord- en drugsproblematiek in de tachtiger jaren. Echt een statement dus. Een recenter voorbeeld is van Dior die tijdens de Paris Fashion Week een wit T-shirt met de opdruk ‘We should all be feminists’ lieten zien. Opeens was het niet zuur of zeurderig maar juist hot en cool om feminist te zijn.
Maar nu wil jij natuurlijk weten hoe zo’n shirt te stylen. Gaan we je vertellen in de winkel. Want helaas zijn de woorden voor dit stukje op.
